ΠΑΙΔΙΑ

Μεις που δεν είχαμε ταλέντο

Πέσαμε μέσα στη φωτιά.

Τώρα πονάμε καταλαβαίτο

Τώρα πονάμε για τα παιδιά.

Για τα παιδιά που δεν δακρύζουν

Μα κουρασμένα χαμογελούν.

Για τα παιδιά που ψυθιρίζουν

Γιατί δεν μάθαν να τραγουδούν.

Σκώνουν τα μάτια τους απο το Νότο

Και ουρανόσταλτη χαρά προσμένουν.

Ομως εβούλιαξε κάπου στον πόντο

Και αυτά κουράστηκαν να περιμένουν.

Κάποια κυρία πολιτισμένη

Με καπελίνο, μαύρα γυαλιά.

Εφτασε λίγο αργοπορημένη

Και την κοιτάζανε τα παιδιά.

Βαθιά υπόκληση μπροστά της κάνουν

Και αυτή το χέρι της τείνει απαλό.

Βαθιά υπόκληση, και την τρομάζουν

Γιατί το βλέμμα τους δεν ειν’δειλό.

Εδωσε πάλι τις προσφορές της

Δώρα ντυμένα με άσπρο χαρτί.

Βάδισε πίσω στους φυλακές της

Φιλοφρονήσεις για να δεχτεί.

Ομως Κυρά μου αλλοιμονό σου

Εσύ μας έφερες την συμφορά.

Κοίτα το σώμα το πλαδαρό σου
Που αργοπεθαίνει. Ω! τι χαρά!