θα τα πάρω απ’ τα
φιλιά σου
μια βραδυά.
Τα παιχνίδια των
ματιών σου
θα τα δέσω στο
λαιμό μου
φυλαχτά.
Αχ! το χρώμα των
χειλιών σου
θα προσφέρω στο
θεό σου
για βαφή,
για να βάφει όλο
τον κόσμο
με του έρωτα τον
πόνο
το πρωί.
Μικρή μου
ανατολίτισσα
είναι η καρδιά
σου γύφτισσα
και με πλανεύει.
Είναι του
Αυγούστου η πνοή
και του Απρίλη η
βροχή
που με παιδεύει.
Αχ! το κύμα των
μαλιών σου
αεράκι των καυμών
σου
που μεθάν,
και τα φρύδια τα
σμιχτά σου
Αχ! τοξότες της
γενιά σου
με χτυπάν.
Ανατολίτισσα
μικρή
μια Kαρυάτιδα και
συ
μες τους αιώνες.
Μια Παρυσάτιδα
πικρή
που της
οι Μακεδόνες.
No comments:
Post a Comment