ΗΤΤΑ-ΝΙΚΗ

Είναι η Ελλάδα άνδρο των ληστών

Και η αγκαλιά σου λίκνο της αγάπης

Σε όποιο νησί και να σ’αγγίξω θα πονώ

Απ’το τραγούδι που ψυθίριζε ένας ναύτης

Ειναι το στήθος σου λιμάνι ναυαγών

Σαρακηνών φωλιά και σταυροφόρων

Ομως τον ήλιο βύζαινες  κρυφά θαρώ

Σ’υγρή σπηλιά σαν φάντασμα χιλιάδων χρόνων

Είναι τα χέρια σου κεράκια του Χριστού

Το πέρασμα του χρόνου που φυλάνε

Βυζαντινής εικόνας ειν’ φρουροί

Ειναι ικέτες που συγχώρια δεν ζητάνε 

Είναι η αγάπη σου σταγόνα φεγγάριου

Της Ιριδας τα χρώματα θαμπώνει

Στου ήλιου τις αλάνες περπατά

Φέρνει μια φλόγα στη καρδιά και με σκοτώνει

Στης Προδοσίας τον αστερισμό με μπάζεις

Σαν το μωρό στην κούνια με σκεπάζεις

Την θέρμη σου νοιώθω και ζω

Στον κήπο της Γεσθημανίς μ’αγγίζεις

Οποιο φιλί κ’αν μου χαρίζεις

Την πίκρα σου θέ να γευτώ