ΓΥΝΑΙΚΑ

Πλαγιάζεις τώρα στο κρεβατι του εχθρού

Την ώρα που κουρσεύουν το εγώ μου

Γυναίκα συ που ήσουν στο ονειρό μου

Την νύχτα την αιθέρια του Χριστού

Οταν ο ιερός Μινώταυρος καρπίσει

Με λάχνα πεθυμιά τα σωθικά σου

Με λίγα φύκια του Αιγαίου στη ποδιά σου

Θα αλλάζεις του απέραντου τη φύση

Με στίχους απαράμιλλους το θρήνο

Θα καταργήσεις σε μαρμάρινους ναούς

Μαυλίζοντας κορίτσια σε χορούς

Που μαραμένο τους πρεσφέρεις κρίνο

Δεν σε φοβάμαι εικόνα τραγική

Μονάχος μες το δρόμο μου βαδίζω

Κατέχεις πως εγώ δεν φοβερίζω

Και μόνο εσύ θα παραμένεις μαγική

Μες στα σκοτάδια διακρίνω την σκιά σου

«Απείρου κάλλους», ετσι έλεγαν παλιά

Μα τώρα με τραβάνε τα σκυλιά

Κι οι γύφτοι ετοιμάζουν τη θηλειά σου